Κώστας Λιθοξόπουλος ένας άγνωστος ήρωας

72 χρόνια συμπληρώθηκαν από το τέλος του ΄Β Παγκοσμίου Πολέμου και ο φόρος του αίματος που δόθηκε τότε είναι τεράστιος γιαυτό το λόγο θα αναφερθούμε σήμερα σ΄ έναν δικό μας ήρωα από την Δράμα  τον Κώστα Λιθοξόπουλο που βασανίστηκε στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.Ο Κ. Λιθοξόπουλος μας μίλησε για τα μαρτυρικά χρόνια του εγκλεισμού του στο στρατόπεδο και οι περιγραφές του για την ζωή στο κάτεργο είναι συγκλονίστηκες . Ο ίδιος οδηγήθηκε στο Ματχάουζεν από τη Θεσσαλονίκη το Γενάρη του 1942, όταν συνελήφθη μαζί με τον συναγωνιστή του Γιάννη Πέππα μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια σαμποτάζ. Αφού τους τσάκισαν στο ξύλο στα κρατητήρια της Γκεστάπο στη Θεσσαλονίκη τους πέταξαν σ ένα τραίνο με προορισμό την Αυστρία, που , όπως λέει χαρακτηρίστηκα, τότε την έλεγαν Οστμαργ.Μόλις έφτασαν στο κάτεργο του Λάζερντοφ, παράρτημα του στρατοπέδου του Ματχάουζεν, τους έντυσαν με τις στολές των καταδίκων, τους δώσαν νούμερα και τους πέταξαν στα δωμάτια όπου κοιμόντουσαν οι Ελληνες. Η καθημερινότητα στο κάτεργο περιελάμβανε τόσο σκληρή δουλεία που πολλές φορές οι κρατούμενοι δεν μπορούσαν να σηκώσουν το εργαλείο από εξάντληση. Το αποτέλεσμα ήταν ο βούρδουλας από πλευράς των SS με το πρόσταγμα «gema gema», που σημαίνει γρήγορα-γρήγορα, μέχρι που ασύναμοι από τα κτυπήματα να μη μπορούν να σηκωθούν...Πολλά από τα έργα που έγιναν τότε με τον ιδρώτα και το αίμα των αιχμαλώτων, υπάρχουν ακόμη, όπως αυτό του αεροδρομίου του Swehat που είναι σήμερα το αεροδρόμιο της Βιέννης. Το «λουκούλλειο» γεύμα όπως λέει ο ίδιος περιπαικτικά , ήταν μαγειρεμένο έτσι ώστε η μπόχα που απόπνεε, σου γύριζε το στομάχι ανάποδα. «Ήταν σάπιες πατάτες με αγγούρια κίτρινα, μαραμένα, γεμάτα σπόρο. Ούτε τα γουρούνια δεν επρόκειτο να τα φάνε». Ένα από τα συχνά βασανιστήρια των SS ήταν αυτό του κλιβάνου, όπως περιγράφει. Τους ξεγύμνωσαν και τους βάζανε σ ένα ομαδικό χώρο με ντους, ρίχνοντας τους ζεστό νερό στην αρχή, που τους ανακούφιζε , όμως απότομα τους έριχναν παγωμένο. Κι όταν αυτοί πετάγονταν έξω από το χώρος του ντους, οι άντρες των SS τους χτυπούσαν με έναν βούρδουλα φτιαγμένο από λεπτό σύρμα, αναγκάζοντας τους να ξαναμπούν στο ντους κάτω από το παγωμένο νερό. Αυτό επαναλαμβανόταν πέντε-έξι φορές και μόλις τελείωνε ο κλίβανος τους έβγαζαν έξω στους -15 βαθμούς υπό το μηδέν , γυμνούς για να πάρουν τα τα ρούχα τους. Οι περιγραφές των βασανιστηρίων είναι πολλές και ο ίδιος θυμάται κάτι που σημάδεψε τη ζωή του αλλά και αποτέλεσε την αφορμή για να αποδράσει. Δουλεύοντας με τον κασμά , όπως τις άλλες μέρες , κάποια στιγμή σταμάτησε ώστε να πάρει μια ανάσα . Τότε έτρεξε από πίσω του ένας φρουρός και με τον κόπανο του τουφεκιού του έδωσε αρχικά μια στη μέση και στη συνέχεια σε όλο του το σώμα . Σε μια στιγμή του έδωσε μια και στον δεξιό αντίχειρα, τόσο δυνατά, με αποτέλεσμα να του σμπαραλιάσει όλο το κόκαλο. Η κατάσταση του χειροτέρευε μέρα με τη μέρα ώσπου αναγκάστηκαν να τον πάνε στο νοσοκομείο. Εκεί γνώρισε μια γυναίκα που επισκεπτόταν έναν συγγενή της , η οποία τον συμπάθησε και του έδωσε τη διεύθυνση της σε ένα χαρτί. Από εκείνη τη στιγμή μια χαραμάδα προς τον δρόμο της ελευθερίας είχε ανοίξει γι αυτόν . Σκέφτηκε πως αν καταφέρει να αποδράσει είχε κάπου να πάει. Ένα σκοτεινό βράδυ μετά το πενιχρό συσσίτιο αποφάσισαν με το σύντροφο του να αποδράσουν . Σε μια στιγμή που δεν τους έβλεπαν οι φρουροί βγήκαν από τον αχυρώνα όπου διέμεναν (τους είχαν στείλει να φτιάξουν χαρακώματα εκτός στρατοπέδου στα σύνορα με την Ουγγαρία για να σταματήσουν τυχόν προέλαση του σοβιετικού στρατού στη Βιέννη ) και άρχισαν να τρέχουν. Μόλις τους αντιλήφθηκαν οι φρουροί ξεκίνησαν οι πυροβολισμοί και μια σφαίρα τον βρήκε στον γλουτό. «Γιάννη με λάβωσαν» ήταν τα λόγια του στον σύντροφό του, πριν καταλάβει ότι αυτός είχε πέσει ήδη νεκρός με μια σφαίρα στην καρδιά. Μπόρεσε να γλιτώσει και να κρυφτεί σε έναν στάβλο και το άλλο πρωί ξεκίνησε για τη Βιέννη με τα ποδιά. Κατάφερε τελικά, όπως λέει, να φτάσει στο χωριό και την αυλή της Μαίρης της Αυστριακής γυναίκας που είχε γνωρίσει στο νοσοκομείο της Βιέννης και ζούσε εκεί με τον άντρα της και την οικογένειά της. Η γυναίκα αυτή στάθηκε πολύτιμη αφού τον έκρυψε στο σπίτι της μέχρι το τέλος του πολέμου.

 Μετά την απελευθέρωση επέστρεψε στην Ελλάδα και επειδή ήταν από τους λίγους που ήξεραν γράμματα, έγινε κοινοτικός γραμματέας σ ένα χωριό της Δράμας το Οχυρό. Αναγκάστηκε όμως να φύγει ξανά για την Αυστρία, αφού τον επικήρυξε η χωροφυλακή, επειδή την παραμονή των πρώτων μετακατοχικων εκλογών πέταξε προκηρύξεις της δημοκρατικής παράταξης στην πλατεία του χωριού .Κατάφερε εκεί να πάρει διαβατήριο, με παρέμβαση του τότε υπουργού Παιδείας της Αυστρίας Κ. Hurdes που υπήρξε συγκρατούμενος του στο Ματχάουζεν, ενώ μαζί άλλους επιζώντες από τα ναζιστικά στρατόπεδα δημιούργησαν την Αντιφασιστική Οργάνωση Αυστρίας . Στα χρόνια της δικτατορίας συνέβαλε στον αντιδικτατορικό αγώνα του εξωτερικού μαζί με τον αδερφό του Νίκο Λιθοξοπουλο και την γυναίκα του αδερφού του Ζωή που είχε αναλάβει τη σίτιση πολλών Ελλήνων εξόριστων φοιτητών στην Αυστρία, ενώ Κ.Λιθοξόπουλος υπήρξε και ανταποκριτής της εφημερίδας Αυγή στην Βιέννη.Ο Κ.Λιθοξόπουλος που εδώ και αρκετά χρόνια έχει επιστρέψει και ζει την Δράμα δεν ξεχνά ποτέ την Αυστρία αλλα ούτε και η Αυστριά αυτόν. Άλλωστε, όπως είχε πει το 1985 ο τότε διευθυντής της Αυγής Σοφιανός Χρυσοστομίδης, συνοδεύοντας μαζί με άλλους δημοσιογράφους στην Αυστρία τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο Κ Λιθοξοπουλο στην Αυστρία, λόγω της προσφοράς του στον αγώνα για την απελευθέρωση των λαών , είναι ένα πρόσωπο οικείο, που τον ήξεραν ο πρόεδρος της δημοκρατίας Ρούντολφ Κιρχισλεγκερ ο καγκελάριος Μπρούνο Κραισκι αλλά και ο κάθε βουλευτής της χώρας.