Ωραία
Σαν Λυσιστράτη όπως θα έλεγε και ο ποιητής
η παράσταση της Περιφερειακής σκηνής της Αλεξανδρούπολης βάλθηκε να μας αποδείξει
ότι τα ζητούμενα της κοινωνίας παραμένουν αναλλοίωτα στον χρόνο. Με μια ματιά τόσο
επίκαιρη όσο ποτέ ο σκηνοθέτης Κώστας
Λειβαδάς δημιούργησε μια σπονδυλωτή παράσταση σκηνών από την Λυσιτράτη και τις εκκλησιάζουσες
του Αριστοφάνη συνδυάζοντας το περιεχόμενο των δυο έργων του μεγάλου σατιρικού
συγγραφέα σαν να επρόκειτο για ένα. Με κεντρικό
άξονα την εξέγερση των γυναικών που υπάρχει και στα δυο έργα ξεδιπλώνεται στην σκηνή
του θεάτρου των Αποθηκών της ΕΑΣ Έβρου ,μια σύγχρονη από υποκριτικής πλευράς οπτική πάνω στην διαχείριση των γυναικείων ρόλων.
Κανένας από τους γυναικείους ρόλους δεν παρουσιάζεται από τον Λειβαδίτη άνισος ως
προς τον άλλο, ακόμη και ο πιο μικρός ρόλος της μιας ατάκας αποτελεί ουσιαστικά
μέρος της συνολικής δραματοποίησης κινητήριος δύναμη για την συνέχιση της δράσης
και δεν θα μπορούσε σε καμιά περίπτωση να θεωρεί ως αποκομμένος και μετέωρος
από το όλον. Αυτός ο σεβασμός του σκηνοθέτη και του θιάσου σε όλους του ρόλους
και ιδιαίτερα στους γυναικείους πηγάζει αφενός από την ίδια την θεματική του Αριστοφάνη(μόνο
οι γυναίκες ενωμένες θα μας σώσουν) και αφετέρου από την ίδια την φύση της θεατρικής
ομάδας που στα πρώτα χρόνια της παρουσίας της προτάσσει την ομαδικότητα από το one man show.Η Λυσιστράτη ίσως το αρχαιότερο
αντιπολεμικό έργο αποτέλεσε για τον
Λειβαδίτη πρόσφορο θεματικό έδαφος για να μιλήσει για έναν σύγχρονο πόλεμο,
αυτόν τον οικονομικό πόλεμο που μαίνεται στις μέρες μας. Οι γυναίκες με πρωτεργάτρια την Λυσιστράτη επιτυγχάνουν
να πάρουν την διαχείριση των δημόσιων οικονομικών μέσω του σεξουαλικού αποκλεισμού
που έχουν επιβάλει στους άντρες τους. Η Ρένα Παπανδρώνου ως Λυσιστράτη τήρησε
με αξιοπρέπεια το βαρυ όνομα του ρόλου της , με σωστή άρθρωση και καθαρή φωνή πράγματα
καθόλου δεδομένα ειδικά σε παραστάσεις ερασιτεχνών αποτέλεσε τον οδηγό επί σκηνής
και βοήθησε ουσιαστικά στην σύνδεση των σκηνών μεταξύ τους. Από σημειολογικής απόψεως
, η λιτότητα των σκηνικών καθώς και των κουστουμιών συνέπλεε και αυτή πάνω στην
γενική θεματική του έργου αλλά και στην πρόθεση του σκηνοθέτη να μας αντιπαραβάλει
την πληθωρικότητα της λαϊκής αντιμετώπισης των θεμάτων διαχείρισης των οικονομικών
από τους άντρες , κάτι μεταξύ του Τσοβόλα δώστα όλα και του όλα τα κιλά όλα τα λεφτά
και της συνετής και της λιτής διαχείρισης των γυναικών. Ένα μαξιμαλιστικό σκηνικό ή τα πιο εντυπωσιακά κουστούμια θα ήταν
μάλλον κάπως μετέωρα ως προς την θεματική του έργου. Η δυνατότερη σκηνή είναι αυτή της διεκδίκησης του νεαρού
Κινησία(Ρουμελιώτης) από τις τρεις γριές(Πίγγου, Κεφαλά, Φούρναρη) στηριζόμενες
στον νόμο που θέλει τους άντρες να πηγαίνουν πρώτα με τις γριές και μετά με τις
νέες γυναίκες (βλέπε εκκλησιάζουσες). Μια σκηνή που θύμισε ιδιαίτερα παλιό καλό
ελληνικό κινηματογράφο , αποδεικνύοντας ότι η αρχαία κωμωδία , η νε α ελληνική κωμωδία
καθώς και η σύγχρονη απόδοση τους έχουν σημειολογική συγγένεια. Η υποκριτική εκλαΐκευση
του ρόλου του Προβούλου κάποιες στιγμές ενόχλησε, και συγκαταλέγεται στα λίγα αρνητικά
μια αξιοπρεπέστατης παράστασης.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)